Eusebio Calvelo Sánchez, párroco emérito

 Falleció en Carballo  el día 2 de marzo de 2018. Presento aquí,  una pequeña reseña y me encomiendo a su intercesión.

Conocí  a D. Eusebio por los años 56-59, en el propio seminario. En aquel momento éramos muchos los que nos sentíamos llamados al sacerdocio.

 Se pensaba que aquella abundancia,  era fruto de los numerosos mártires de la  persecución religiosa de los años 30-39. De hecho los que se ordenaron en aquellas promociones tan numerosas,  son los que sirvieron a la Iglesia en esta  diócesis y aguantaron el peso del día y del calor. Todavía  ahora  hay bastantes en activo.

Recuerdo de D. Eusebio que, en aquel entonces,  era muy aficionado al deporte en especial  el futbol. Estaba enterado de cómo iba la liga y los  equipos y, durante la semana, preparaba con mucha ilusión las quinielas, aunque creo que era sólo para saber si conseguía acertar los 14 resultados, pero habitualmente no las enviaba. 

Éramos unos 7 en una de aquellas salas con camarillas independientes, llamada Torreta, y él estaba en una habitación oscura, pero se le veía contento y comunicativo.

Después ya poco supe de él, pero hay una entrevista en la Voz de Galicia que le retrata acertadamente en sus metas sacerdotales y humanas. La pongo al final.

Los últimos días los pasó en Carballo bastante pendiente de los médicos y atendido espiritualmente por el párroco D. José García Gondar, que le llevaba la comunión a diario. Falleció en casa de una hermana quien le atendió hasta el último momento.

Que el Señor, a quien prestó sus manos y su palabra y dio su vida, le recompense en la Vida eterna.

Entrevista de la Voz.

Sheyla Bermúdez S. G.
Carballo / La Voz 29/08/2017

Eusebio Calvelo Sánchez (5 de marzo de 1937), natural de Carballo, ordenouse sacerdote no ano 1959. Agora, 58 años despois, pediu a renuncia canónica.

-¿Dálle pena xubilarse?

-Aínda non estreei a xubilación. Estou á espera de entregar as chaves, pero non me dá pena. Penas xa tiven moitas.

-¿Por que decidiu ser cura?

-Xa nin o recordo. Por vocación, quizais.

-¿Cantas parroquias levou?

-Levei ben delas. Unhas sete ou oito. A primeira foi en Barbanza e non había luz nin estradas. Despois, Abegondo, Cabanas, San Martiño do Porto, San Paio (Coristanco), estiven oito anos na Coruña e levo 33 anos na de Ardaña e sete en Erbecedo. Recorrín bastante mundo. Tamén estiven en Bos Aires.

-Non todos os sacerdotes poden oficiar en Arxentina. ¿Que lembra sobre a súa estancia alí?

-A vida en Bos Aires é algo distinta aquí. Había máis pobreza. A xente ten outra forma de ser, pero é tan amable ou máis que a de aquí. A cousa é un pouco distinta porque hai outras necesidades. Se cadra tocábache traballar para unha gardería, ou algo así. Había barrios moi pobres. Entre a capital federal e o que era Bos Aires, estaba Avellaneda. Unha vez tiven que axudarlle a facerlle a casa á familia dun neno que morreu. Iso impáctache un pouco, pero alí no momento era normal.

-Vostede dirixiu a Coral de Bergantiños. ¿Que recordos garda?

-Naqueles tempos gustábame moito a música. Agora xa non tanto. Antes gustábame cantar e iso. Xa hai máis de 30 anos diso.

-¿Ten algún plan para agora?

-Plan, ningún. Viaxes xa tiven abondo. Terei que programarme porque, se non, abúrrese un. Agora estou máis libre, podo facer o que quero e tamén axudar, naturalmente.

-Se tivese que escoller un momento da súa vida, ¿cal sería?

-Cando empezaba, quizais. Daquela non había perigos nin medo a nada. Na primeira parroquia que levei, como che contaba, non había luz nin estradas. Houbo que traer a luz e ir pouco a pouco.

-¿Cambiou moito a Igrexa?

-Home, claro que cambiou, e cambia. Cambiou ata certo punto. Debía cambiar máis porque o fai moi lentamente. Debería cambiar para mellor.

-¿Como é a vida dun sacerdote?

-É unha vida normal, só que tes que estar entregado. Os demais teñen que traballar e nós tamén. Os curas deberían traballar máis para non depender da xente.

-¿Que foi o que máis lle gustou da súa vida?

-O que máis me gustou foi a música, facer coros por aí. Neso si simpatizaba, e gustábame.

-E no seu tempo libre, ¿que facía?

-Non había moito tempo libre. A vida foi un pouco rápida. O tempo pasa moi rápido. Parece que foi onte, pero todo pasa, como a auga do río.

-¿A súa familia, que pensa?

-Sempre me apoiou. Tiven unha tía monxa e miña nai tamén era moi devota.

-¿Que cambios faría nos costumes relixiosos?

-Que a xente fora un pouco máis consciente e deixar esas cousas de vestir aos rapaces de voda para as comuñóns. Debería desaparecer iso de vestir de noivas ás nenas, pero está aí metido na sociedade. Debíanse facer as cousas ben, como xa se fai en Carballo, e non armar un espectáculo con iso.